Karınca

Ben Gönende doğdum. Yirmi harf beri görmediğim bu kasabanın belleğinde artık seraplaştı. Birçok yer unutuldu, eski, uzak bir düş gibi oldu. Yalnız evimizle okulumuzun Önüne gelebilirim. Büyük bir bahçe... Ortasında kÖşk halinde kalmış bembeyaz bir ev... Sağ kÖşesinde her zaman oturduğumuz beyaz perdeli oda... Sabahları annem, beni bir bebek gibi pencerenin oturtur, dersimi yineletir, sütüm içirirdi. Bu pencereden avlunun Öbür yanında büyük, toprak rengindeki saçsız, kapaksız tek bir pencere vardı. Bu kapkara delik, beni çok korkuturdu.- Abil Ana adına bir hizmetçimiz vardı. Yemeklerimizi pişirir, çamaşırlarımızı yıkar, tahtalarımızı siler, babamın atma yemini verir, av köpeklerine bakardı. Bu Abil Ananın her geceki gidişatı korkunç, bitmez Öykülerdeki ayıyı bu karanlık pencerede göreceğim gibi olacaktım.